still ill

Unrequited

"Έγειρε το κεφάλι της για να την πλησιάσει.Όμως εκείνος δεν είχε την τόλμη και έτσι αυτή απομακρύνθηκε..."
Η λιτή αυτή σύνοψη της ταινίας με την οποία ξεκινά το πανέμορφο In the mood for love αποτελεί ένα συνεχές τριβέλισμα για όσους αισθάνονται σκλάβοι στα δεσμά τους,διστακτικές πινελιές σε μια μονίμως ακατάληπτη ρωπογραφία.
Ωστόσο,αν και η εναρκτήρια φράση με την έξοχη ποιητική της μάς προετοιμάζει για αυτό που θα επακολουθήσει,ένα τρωτό σημείο εντοπίζεται ακριβώς στη στατικότητα που ενέχει το τέλειο.Την ίδια στιγμή που αποθεώνεται η λατρεία της φόρμας,έχουμε αυθωρεί μετατραπεί σε εικονοκλάστες καθώς αναρωτιόμαστε :"Και αυτός ,τι απέγινε;Βυθίστηκε σε απελπισία;Ξεχάστηκε άραγε στον εαυτό του;"
Δεν θα γράψω για το πρώτο ενδεχόμενο.Ό,τι χαρακώνει τόσο βαθιά μόνο η Τέχνη μπορεί να το τραγουδήσει και εγώ δεν το ξέρω αυτό το τραγούδι.
Τα λιγοστά λόγια αφορούν στην ιδιώτευση,σε μια επίκτητη επιθυμία να στενεύουμε ολοένα και περισσότερο τα όρια της ανθρώπινης κοινότητας όπου ανήκουμε,χρησιμοποιώντας προκρούστειες μεθόδους πάνω σε ένα στρώμα πικρόχολου μηδενισμού.
Ο καθένας πάντως που επιλέγει τη φυγή,βαθμιαία γίνεται "άπολις",όρος που δανείζομαι από τη διεισδυτική ερμηνεία του Καστοριάδη για την Αντιγόνη του Σοφοκλή,η οποία εξαιτίας τής ύβρης της απέναντι στους νόμους των ανθρώπων καταδικάζεται να ταφεί ζωντανή σε μια σπηλιά.Η είσοδος αυτής την οδηγεί αμετάκλητα στον Άδη,παρασύροντας μαζί της και όλον τον αρχαίο κόσμο που,θρυμματισμένος πλέον,θα διασώζεται μονάχα σε ερυθρωπές και μελανόμορφες παραστάσεις.Έπειτα από πολλά χρόνια,ένα αδειανό μνήμα θα αποτελέσει την απαρχή μιας νέας θρησκείας και θα διακηρύξει πως τίποτα δεν τελειώνει οριστικά,ξαναδίνοντας την ελπίδα για την επαναφορά στα ανθρώπινα.
Γιατί όμως σήμερα που βολτάριζα στην πόλη και διάβασα εκείνο το,πιασάρικο όσο και ασαφές,επιτοίχιο σύνθημα που μας διαβεβαιώνει ότι η επανάσταση δεν μπορεί να περιμένει,ένιωσα την άβολη υποψία πως η "ανάσταση" μάλλον μπορεί;

posted by still ill @ 12:12 AM